Wat is een infrastructuur en waarom is het zo belangrijk?
Een infrastructuur bestaat uit heel veel onderdelen. En veel van die onderdelen zijn voor regeneratieve geneeskunde anders dan voor andere vakgebieden. Zo is er specialistische kennis en apparatuur nodig om nieuwe dingen te ontdekken binnen de universiteit en om nodig om behandelingen zo te kunnen ontwikkelen en produceren zodat ze gebruikt kunnen worden in mensen. Ook is er passend onderwijs nodig om studenten in dit nieuwe vakgebied op te leiden. En zijn er artsen en ziekenhuizen nodig om nieuwe behandelingen te kunnen testen en gebruiken in patiënten. Al deze onderdelen zijn nodig om nieuwe ontdekkingen van het laboratorium naar patiënten te brengen. Dit proces heet valorisatie.
Gelukkig zijn we onderdeel van het grootste Life Science en Health cluster van Nederland: het Leiden Bio Science Park (LBSP). Hier zijn verschillende instellingen te vinden voor zorg, onderzoek en/of onderwijs zoals het LUMC, de Hoogeschool Leiden en de Universiteit Leiden. Daarnaast zijn er 150 bedrijven. Al deze organisaties met hun kennis en apparatuur in faciliteiten vormen samen de infrastructuur voor regeneratieve geneeskunde in Leiden.
Faciliteiten in het LUMC
Veel van de specialistische kennis en apparatuur die nodig is voor onderzoek is in LUMC samengebracht in de onderzoeksfaciliteiten. Deze faciliteiten zijn bijvoorbeeld gespecialiseerd in het identificeren en specificeren van cellen, het maken van stamcellijnen of bestuderen van eiwitten en stofwisselingsproducten.
Uiteindelijk is het doel om behandelingen te maken voor patiënten. Daarom heeft het LUMC ook een faciliteit waar cel- en gentherapieën gemaakt kunnen worden. Daarbij voldoen ze aan zulke strenge kwaliteitseisen dat de behandelingen ook in mensen gebruikt mogen worden. Dat wordt good manufacturing practice (GMP) genoemd. Vervolgens wordt er samengewerkt met het klinische onderzoekscentrum en afdelingen voor patiëntenzorg, zoals het Transplantatiecentrum.
Faciliteiten bij de Universiteit Leiden
De Universiteit Leiden heeft verschillende faciliteiten die belangrijk zijn bij onderzoek binnen de regeneratieve geneeskunde. Zo is er een centrum wat analyses uitvoert die kunnen helpen bij het ontwikkelen van zorg die persoonlijk en dus speciaal is afgestemd op iedere patiënt. Ook hebben ze krachtige elektronenmicroscopen, waarmee bijvoorbeeld afwijkingen aan cellen zichtbaar gemaakt kunnen worden.
Naast deze fysieke faciliteiten wordt er ook kennis gedeeld. Sinds 2020 is het LUMC onderdeel van het stimuleringsprogramma regeneratieve geneeskunde van de Universiteit Leiden. In dit programma werken experts uit de zorg, celbiologie, technologie, ethiek, recht, geschiedenis en meer samen. Door dit netwerk kunnen we gezamenlijk werken aan onderzoek én onderwijsactiviteiten maken voor studenten met verschillende achtergronden.
Faciliteiten op het LBSP
Er zijn verschillende faciliteiten op het LBSP die onderdeel zijn van de valorisatie. Een belangrijk voorbeeld is NecstGen. Dit bedrijf is in 2022 geopend kan worden gebruikt voor de productie van cel- en gentherapie voor gebruik in mensen. Niet alleen door medewerkers van het LUMC, maar ook door andere organisaties in Leiden en daar buiten. Verder zijn veel bedrijven opgericht door onderzoekers van het LUMC, zogenoemde spin-offs. Voorbeelden zijn Ncardia en Ntrans. Dit soort bedrijven blijven vaak samenwerken met onderzoekers binnen het LUMC, maar kunnen ook daar buiten klanten vinden. Hierdoor kunnen ze als bedrijf groeien en steeds meer bijdragen aan de infrastructuur voor regeneratieve geneeskunde.
Een andere unieke faciliteit op het park is het Center for Human Drug Research (CHDR), waar kunnen nieuwe medicijnen voor het eerste bij gezonde mensen worden getest op veiligheid, met het LUMC letterlijk om de hoek.
Naast hun kennis en apparatuur bieden bedrijven zoals NecstGen ook stageplekken voor de opleiding van studenten. Voor deze opleiding is ook de Biotech Training Facility (BTF) belangrijk. Daar kunnen studenten en (nieuwe) medewerkers van bedrijven leren over de hoge kwaliteitseisen die gelden in de productie van cel- en gentherapieën, onder andere door zelf te oefenen in nagebouwde laboratoria.
